Swój talent odkryłam w wieku kilkunastu lat. Kiedy moja starsza siostra pojechała na kilkudniową wycieczkę szkolną. Byłam wtedy przeszczęśliwa z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że dzieliłyśmy pokój, więc przez kilka dni miałam cały tylko dla siebie. Po drugie dlatego, że całe ciasto, które było w lodówce mogłam zjeść sama. No, przynajmniej zostało podzielone na mniej osób. A po trzecie dlatego, że siostra zostawiła większość swoich ubrań, a garderoba starszej siostry zawsze wprawiała mnie w zachwyt. Wzięłam więc jej najlepszą, najnowszą sukienkę, przymierzyłam i zachwycona swoim widokiem postanowiłam, że nie zachowam go tylko dla siebie i wybiorę się na spacer do parku. Niestety w drodze powrotnej, kiedy z myślą o tym jak wielkie wrażenie zrobiłam na wszystkich przechodniach, potknęłam się, sukienka roztargała się. Łzy stanęły mi w oczach, gdyż wiedziałam, że siostra po powrocie się wścieknie. Żeby tego uniknąć postanowiłam, że to jakoś zatuszować. Niestety takiej samej sukienki w sklepie już nie było. Nie pozostało mi nic innego, tylko ją zszyć. I wtedy to się stało. Odkryłam, że szycie to świetna zabawa. Co więcej, musiałam mieć do niego wrodzony talent, bo siostra nie zauważyła, że coś jest z sukienką nie tak. Myślę, że do dzisiaj nie zdaje sobie sprawy z tego, że dzięki jej sukience odkryłam pasję życia. Mimo tego, że otrzymała już ode mnie kilkanaście ręcznie wyszywanych prezentów ;)

Swój talent odkryłam w wieku kilkunastu lat. Kiedy moja starsza siostra pojechała na kilkudniową wycieczkę szkolną. Byłam wtedy przeszczęśliwa z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że dzieliłyśmy pokój, więc przez kilka dni miałam cały tylko dla siebie. Po drugie dlatego, że całe ciasto, które było w lodówce mogłam zjeść sama. No, przynajmniej zostało podzielone na mniej...

Siedząc kiedyś na nudnej lekcji matematyki spojrzałam na okno, a że dzień był ciepły i słoneczny, a ja byłam z tyłu, mogłam bez problemu oglądać widoki. Nagle na parapecie pojawił się czarny ptaszek, który pięknie śpiewał. Nieświadomie sama zaczęłam go naśladować, dopiero głos nauczycielki mówiący, że jeszcze nigdy nie słyszała tak pięknego śpiewu wyrwał mnie z otępienia. Od tego czasu staram się panować nad swoim nidprzewidywalnym darem, który budzi się zawsze gdy słyszę odgłosy zwierząt.

Siedząc kiedyś na nudnej lekcji matematyki spojrzałam na okno, a że dzień był ciepły i słoneczny, a ja byłam z tyłu, mogłam bez problemu oglądać widoki. Nagle na parapecie pojawił się czarny ptaszek, który pięknie śpiewał. Nieświadomie sama zaczęłam go naśladować, dopiero głos nauczycielki mówiący, że jeszcze nigdy nie słyszała tak pięknego śpiewu wyrwał mnie z otępienia....

Dziewczyny z klasy uśmiechały się do mnie kiedy podniosłam wzrok po przeczytaniu scenariusza szkolnego przedstawienia, a kiedy wychodziłam na przerwę jedna klepiąc mnie po ramieniu powiedziała:"Tosia, od teraz będziesz nam pisać scenariusze aż do końca szkoły". Chyba po tamtym dniu odkryłam swój talent i pasje do pisania. Napisałam już wiersze, scenariusze, opowiadania, a w mojej głowie rośnie pomysł na całą książkę. Talent z pewnością odziedziczyłam po rodzicach-oboje zarabiają na życie siłą swej kreatywności i zapewne w genach przekazali mi to, co trzeba. Widzę, że z każdą nową pracą rozwijam się, co jest powodem mek nieustannej radości. Z pewnością pomagają mi w tym książki, które pochłaniam nałogowo-uczciwie przyznaję, że pewne zwroty i wyrażenia lądują w moich tekstach. Jestem jednak na początku drogi, którą musi przejść pisarz aby stworzyć swój własny styl, zbudować swe własne imperium, zabawić się w Stwórcę. Czasem cierpliwości mi nie starcza, skreślam całe strony tekstu dochodząc do momentu gdy nic się nie klei. Zostawiam swoich bohaterów w szufladzie, zatrzymanych w swej własnej historii, zamrożonych w pół zdania. Może kiedyś po nich wrócę, a może nigdy. Tymczasem każdego dnia jestem wdzięczna za ten dar lekkiego pióra, bo wiem jake mam szczęście.

Dziewczyny z klasy uśmiechały się do mnie kiedy podniosłam wzrok po przeczytaniu scenariusza szkolnego przedstawienia, a kiedy wychodziłam na przerwę jedna klepiąc mnie po ramieniu powiedziała:"Tosia, od teraz będziesz nam pisać scenariusze aż do końca szkoły". Chyba po tamtym dniu odkryłam swój talent i pasje do pisania. Napisałam już wiersze, scenariusze, opowiadania, a w...

Wszystko zaczęło się na lekcji matematyki. Powiedzenie, że nie lubię tego przedmiotu, to za mało. Ja go wręcz nienawidzę. Ale to nie o nim mam zamiar opowiedzieć, choć to dzięki tej lekcji odkryłam to co sprawia mi ogromną radość. Więc powinnam być matematyce trochę wdzięczna. Wróćmy do początku. Pamiętam, że przerabialiśmy akurat dział, który cudem udało mi się opanować. A stwierdziwszy, że go rozumiem uznałam, że nie muszę robić żadnych zadań. Na początku rysowałam jakieś bazgroły w zeszycie, ale potem przypominałam sobie o runach z cyklu Demonicznego. Postanowiłam się ich nauczyć na pamięć, udało mi się to już po niecałych trzech lekcjach matematyki. Potem były zwykłe runy, smoczy alfabet i wiele innych. Wszystkich uczyłam się na matematyce, rzadziej na innych przedmiotach ale ich nauka przychodziła mi bardzo łatwo. Uwielbiam patrzeć na zeszyty całkowicie zapisane pismem rodem z fantasy. Kiedyś, znajdę jaskinię i wypiszę na niej wiele historii, każda będzie napisana innym alfabetem i mam nadzieję, że mój talent mi w tym pomoże.

Wszystko zaczęło się na lekcji matematyki. Powiedzenie, że nie lubię tego przedmiotu, to za mało. Ja go wręcz nienawidzę. Ale to nie o nim mam zamiar opowiedzieć, choć to dzięki tej lekcji odkryłam to co sprawia mi ogromną radość. Więc powinnam być matematyce trochę wdzięczna. Wróćmy do początku. Pamiętam, że przerabialiśmy akurat dział, który cudem udało mi się opanować. A...

Potrafię parodiować różne postacie oraz naśladować głosy ludzi i odgłosy wydawane przez rozmaite zwierzęta. Odkryłam to już w dzieciństwie, kiedy rozbawiłam do łez moją mamę, wygłupiając się i parodiując jej przyjaciółkę, która w moich oczach była dziwną osobą (a przy tym oczywiście bardzo charakterystyczną).

Często na spotkaniach z przyjaciółmi graliśmy w grę, polegającą na tym, że osoba z jednej drużyny zadawała mi postać (aktorkę, piosenkarkę, polityka, także płci męskiej), którą miała odgadnąć drużyna przeciwna. Wiele razy słyszałam opinię, że powinnam zostać aktorką, ale nie ciągnęło mnie nigdy do występów publicznych. Jednak na co dzień ta umiejętność też się przydaje. Często rozbrajam tak moich bliskich.

Potrafię parodiować różne postacie oraz naśladować głosy ludzi i odgłosy wydawane przez rozmaite zwierzęta. Odkryłam to już w dzieciństwie, kiedy rozbawiłam do łez moją mamę, wygłupiając się i parodiując jej przyjaciółkę, która w moich oczach była dziwną osobą (a przy tym oczywiście bardzo charakterystyczną).

Często na spotkaniach z przyjaciółmi graliśmy w grę, polegającą...

Mam bardzo nietypowy dar rozróżniania bliźniąt jednojajowych i wskazywania, które jest młodsze w minutach. Nie potrafię tego wyjaśnić, w jaki sposób to się dzieje i co jest znacznikiem kolejności urodzenia, ale ani razu nie popełniłam błędu. Bezproblemowo rozróżniam osoby, o których mówi się, że są takie same jak dwie krople wody. Właściwie to odnoszę się ze zdziwieniem do ludzi, którzy nie potrafią rozpoznać, kto jest kim. Zainteresowanie bliźniakami wzięło się z zajęć genetyki. Nasze geny są naprawdę skomplikowaną maszynerią i z pasją pochłaniam książki, które dokładnie opisują mechanizmy, jakie stoją za ich funkcjonowaniem. Ciekawi mnie także psychologia bliźniąt i zależności. Wciąż pytanie, co ma większy wpływ na zachowanie- środowisko czy geny, pozostaje bez odpowiedzi.

Mam bardzo nietypowy dar rozróżniania bliźniąt jednojajowych i wskazywania, które jest młodsze w minutach. Nie potrafię tego wyjaśnić, w jaki sposób to się dzieje i co jest znacznikiem kolejności urodzenia, ale ani razu nie popełniłam błędu. Bezproblemowo rozróżniam osoby, o których mówi się, że są takie same jak dwie krople wody. Właściwie to odnoszę się ze zdziwieniem do...

Mam wielki "talent" (czy raczej - jak przez większość swojego dotychczasowego życia myślałam - "przekleństwo") do zmyślania i opisywania historii. Od podstawówki zawsze brakowało mi miejsca na wypracowania. No bo przecież skoro coś wpadło do głowy to należy to jak najszybciej zapisać, bo jeszcze brońciepanieboże ucieknie.
W podstawówce potrafiłam przepisywać wiersze tylko po to, aby mieć jakiś kontakt ze słowami. Robiłam to gdy brakowało mi już weny na swoje autorskie, pierwsze i bardzo koślawe dziecięce opowiadanka.
Wpajano mi, że powinnam myśleć kluczem. Dlatego w pierwszej klasie gimnazjum opisując historię dalszych losów Balladyny popłynęłam tak bardzo, że zwyczajnie bałam się oddając swoją pracę. W mojej wersji bohaterka bodajże była czarownicą, która spłonęła na stosie. Oczywiście już po tym jak zmartwychwstała po poprzedniej śmierci. Czy jakoś tak to było. W każdym razie bałam się okropnie.
Dostałam 6.
Chyba wtedy pierwszy raz do mnie dotarło, że ta moja "zdolność" wcale nie jest taka zła jak do tej pory sądziłam.
Cóż, nie zmienia to faktu, że do gazetki szkolnej zapisałam się dopiero 2 lata później. I to bynajmniej nie z własnej woli. Dostałam rozkaz pisać tam "artykuliki" w ramach kary za jakieś szkolne przewinienie.
Dopiero w liceum dzięki cudownej polonistce diametralnie zmieniło się moje podejście do sprawy. Pozwalała pisać mi dosłownie o czym tylko sobie wymarzyłam. Alkoholizm? Schizofrenia? Nietypowe sposoby pochówku? Wywiad z myśliwym? Ba, jeszcze potrafiła sprawić, że te teksty poszły w świat, a nie gniły zapisane na komputerze jako plik "zadanie 1" za co jestem ogromnie wdzięczna.
Co najśmieszniejsze to właśnie nie na niczym innym jak na pisaniu, czyli na czymś czego tak bardzo z początku w sobie nienawidziłam, zarobiłam swoje pierwsze pieniądze.

I do tej pory zdecydowanie lepiej idzie mi porozumiewanie się "pisemne". Masa wiadomości skierowanych do znajomych na różnych komunikatorach?
Twierdzą, że się przyzwyczaili.
...
I nawet nie wiecie jak bardzo muszę się w tej chwili ograniczać, aby nie wyszła z tego kolejna wielka i nudna ściana tekstu.
Oh, wait.

Wybaczcie, błagam.

Ps. Pozdrawiam cieplutko.

Mam wielki "talent" (czy raczej - jak przez większość swojego dotychczasowego życia myślałam - "przekleństwo") do zmyślania i opisywania historii. Od podstawówki zawsze brakowało mi miejsca na wypracowania. No bo przecież skoro coś wpadło do głowy to należy to jak najszybciej zapisać, bo jeszcze brońciepanieboże ucieknie.
W podstawówce potrafiłam przepisywać wiersze tylko...

Kiedyś myślałam, że to w czym jestem teraz dobra jest moją najsłabszą stroną.

Liczby i zagadki od dziecka sprawiały mi przyjemność. Jako 6-latka umiałam szybko dodawać czy odejmować duże liczby, a zagadki logiczne sprawiały mi ogromną radość. Później trafiłam na nauczycielkę, która sprawiła, że uznałam, że matematyka nie jest dla mnie. Co więcej nawet mi wypominała, że jestem w tym bardzo słaba. I żyłam w tym przekonaniu kilka lat.
Szczęśliwym trafem wybrałam rozszerzenie ekonomiczne w liceum.
W drugiej klasie zmieniono nam nauczyciela od matematyki. Wtedy wszystko się zmieniło. Szybko znów pokochałam liczby, dostawałam celujące wyniki, ale wciąż nie wierzyłam, że mam zdolności w tej dziedzinie. Myślałam, że to szczęście czy wyuczenie się formuł.
Ale ta nauczycielka wierzyła za mnie.
Dzięki niej zgłosiłam się do olimpiady lingwistyki matematycznej i osiągnęłam w niej sukces. Wtedy zastanawiałam się czy mam talent do liczb i kodów, ale wciąż nie byłam przekonana. Bardziej skłaniałam się do tego, że mógł to być szczęśliwy traf.
Jednak ona zauważyła moje możliwości i kiedyś przeprowadziła ze mną poważną rozmowę, którą później odreagowałam łzami. Ta jedna rozmowa sprawiła, że w końcu uznałam, że mam w czymś talent i powinnam iść w tym kierunku.
I to robię. Realizuje się w liczbach.
Od tamtej pory wierzę, że osoby spotkane na naszej drodze nie są przypadkiem.
A gdy słyszę dziecko opowiadające o swojej pasji, wspieram je jak tylko mogę. Chociażby dobrym słowem.

Kiedyś myślałam, że to w czym jestem teraz dobra jest moją najsłabszą stroną.

Liczby i zagadki od dziecka sprawiały mi przyjemność. Jako 6-latka umiałam szybko dodawać czy odejmować duże liczby, a zagadki logiczne sprawiały mi ogromną radość. Później trafiłam na nauczycielkę, która sprawiła, że uznałam, że matematyka nie jest dla mnie. Co więcej nawet mi wypominała, że...

Talent do pieczenia odziedziczyłam najwyraźniej po babci. Jednak był to talent głęboko ukryty, który zbudził się niczym smok z przygód Hobbita, gdy mały niepozorny Bilbo (czyli mój chłopak), przechadzając się ze mną między sklepowymi półkami, wskazał na pudełko gotowych babeczek, stwierdzając (niczym samobójca), że upieczenie nawet czegoś takiego to dla mnie za dużo! Oj, nadepnął on mocno na moją ambicję! Powiedzieć, że byłam zła, to za mało… Nawet gdyby miał pierścień samego Golluma, to i tak by mu nie pomógł! Kobiece ego wzięło górę, a ja wzięłam te cholerne babeczki i upiekłam. Wyszły równiutkie. Na złość jemu! Ale tak mi się spodobało to pieczenie, że już tydzień później znalazłam jakiś przepis w Internecie, trochę go zmodyfikowałam i upiekłam pierwsze w swoim życiu ciasto czekoladowe. Teraz wszelkie serniki, biszkopty, pierniki, różnorakie muffiny czy ciastka nie są dla mnie żadnym wyzwaniem…

Talent do pieczenia odziedziczyłam najwyraźniej po babci. Jednak był to talent głęboko ukryty, który zbudził się niczym smok z przygód Hobbita, gdy mały niepozorny Bilbo (czyli mój chłopak), przechadzając się ze mną między sklepowymi półkami, wskazał na pudełko gotowych babeczek, stwierdzając (niczym samobójca), że upieczenie nawet czegoś takiego to dla mnie za dużo! Oj,...

Zauważyłam to w podstawówce, a w kolejnych latach tylko utwierdzałam się w przekonaniu, że jestem fantastyczna z matematyki. Dostawałam same piątki z tego przedmiotu, koledzy przychodzili do mnie, kiedy chcieli spisać pracę domową bądź prosili o wytłumaczenie czegoś... Zawsze się dziwiłam, jak można nie potrafić rozwiązać tak prostych zadań - uważałam tę umiejętność za coś naturalnego. Zarówno w podstawówce, gimnazjum oraz liceum nauczyciele matematyki werbowali mnie do konkursów i olimpiad.
Ale może powinnam przestać się tak przechwalać... Moja dobra passa skończyła się na studiach, kiedy to przedstawiono mi granice, całki i liczby zespolone. Tego nie przełknęłam. :D

Zauważyłam to w podstawówce, a w kolejnych latach tylko utwierdzałam się w przekonaniu, że jestem fantastyczna z matematyki. Dostawałam same piątki z tego przedmiotu, koledzy przychodzili do mnie, kiedy chcieli spisać pracę domową bądź prosili o wytłumaczenie czegoś... Zawsze się dziwiłam, jak można nie potrafić rozwiązać tak prostych zadań - uważałam tę umiejętność za coś...